راهپیمایی در فرهنگ امروز ایران هم نوعی رفتار اجتماعی است و هم به عنوان نمادی از مقاومت و انقلاب اسلامی شناخته می شود. به بیانی دیگر راهپیمایی در ایران را باید نوعی نماد رفتار دانست که از منظری نماد و از منظری رفتار محسوب می شود.
اگر به دنبال ترجمه لاتین این کلمه باشید به کلماتی نظیر rally و یا March بر خواهییم خورد که هیچکدام معنای راهپیمایی را نمی رسانند.
در معنای لغوی راهپیمایی به معنی راه رفتن و طی کردن مسیر است ولی در اصطلاح معانی مختلفی دارد که از آن جمله می توان به طی کردن مسیری مشترک توسط تعدادی مشخص و قابل توجه از مردم(افراد جامعه) با هدف مشخص و واحد برای بیان دیدگاه و نظری خاص است که حاکمیت با بیان آن دیدگاه به صورت عمومی مخالفتی ندارد و حتی در بعضی مواقع از آن به شدت حمایت می کند.
قسمت آخر تعریف فوق وجه تمایز راهپیمایی با تظاهرات(Demonstrations) را بیان می کند . از همین جاست که می توان تفاوت راهپیمایی را با تظاهرات دانست. در راهپیمایی حاکمیت با بیان دیدگاه افراد به صورت عمومی موافق نیست و حتی در موارد کاملا مقابل آن طرز فکر قرار دارد.
اکثر تظاهرات ها در مخالفت با دولت ها و حکومت ها شکل می گیرد. وقتی که اقدامات دولت موجبات نارضایتی مردم را به وجود بیاورد مخالفان با تجمع و طی کردن مسیری مشترک با دادن بعضا شعارها و یا بروز رفتارهای خاص اعلام انزجار و مخالفت خود را از تصمیم و اقدام حاکمیت و در بعضی موارد از ماهیت حاکمیت را نشان می دهند.
اما در راهپیمایی حاکمیت نقش تعیین کننده در برپایی این حرکت ها دارد. هرچند عنوان راهپیمایی مردمی باشد و تسهیل در برگزاری و همچنین مدیریت کلان حرکت بی شک مورد حمایت و کمک دولتمردان و صاحبان مناصب است.
چه بسا که برای برگزاری یک راهپیمایی نمادین هزینه های هنگفتی صورت می گیرد که با جمع کردن سرمهره ها و مهره ها مردم را برای بیان هدفی خاص به خیابان ها می کشاند. در کشورهای خارجی بیشتر از این مدل راهپیمایی برای نشان دادن و اعلام وجود احزاب استفاده می شود ولی آنچه در کشور ما برپا می شود نتیجه تظاهراتی است که قبل از انقلاب برای سرنگونی حکومت پهلوی صورت می گرفت.
نتیجه تظاهرات هایی که در زمان پهلوی از طرف مردم و با مدیریت تفکرات امام خمینی ره صورت می گرفت این بود که مردم همیشه در صحنه بعد از انقلاب برای بیان شادی و حضورشان به خیابان ها بیایند.
ادامه دارد...
