آقای رئیس جمهور

آقای رئیس جمهور محترم
سلام

(این نامه محرمانه است لطفا نخوانید)

ما شما را دوست داریم به همان بیانی که به مناظره کننده ها می گفتی

ما خدمات شما را فراموش نمی کنیم

دستتان درد نکند:

حقوق معلمین زیاد شد

حقوق ارتشی ها مثل حقوق خیلی ها شد

مسکن مهر درست کردی

یارانه دادی

و ...... دیگه

ولی آقای رئیس جمهور اوضاع کمی سخت شده است

قبول که ما در تحریم هستیم و باید همه جور هسته ای شدن و مقاومتمان را بدهیم

ولی اوضاع کمی بدتر شده است

به خدا همه اش مشکلات مالی نیست

بیشتر از مشکلات اجتماعی و فرهنگی رنج می بریم تا بقیه

و مشکلات مدیریتی و رفت و آمدهای چند ماهه را هم به آن اضافه کنید

به خدا مردم ایران مردم محترمی هستند.

حتی مخالفین با تفکرات ما نهایتا در اصل نظام و کشور با ما هم رای هستند.

اوضاع را طوری نکینیم همه مخالف اصل شوند

چطوری؟

وقتی امنیت در جامعه کم می شود. نه امنیت انتظامی که امنیت انتظامی هم. امنیت شغلی. امنیت تحصیلی. امنیت اجتماعی و ....

به خدا بارها در رسانه اعلام این نکته که قیمت لبنیات افزایش نمی یابد و فردای آن روز افزایش چند ده درصدی مردم را ناامید می کند

قیمت مسخره مسکن در تهران و شهرستان ها مردم  را می شکند

اختلاس های ملیونی مردم را خسته می کند.

ما می دانیم شما برای همه این موضوعات تلاش می کنید ولی چگونه بگویم که مدیران میانی و پایین تری که می بینم چیز دیگری می کنند.

خیلی به دنبال منافع خود هستند تا بعد از دولت بتوانند مرفه باشند.

خیلی خود شما را هم قبول ندارند.

چه شد که این شد؟

ما همان هایی هستیم که از شما در انتخابات دفاع کردیم

ما همان هایی هستیم که دولت را با همه خوب و بدش دوست داشتیم

ولی اوضاع سخت شده است.به مردم بد می گذرد.

من امثال عبدالله ... و محمد ..... را زیاد می شناسم که با حقوق 600هزار تومنی مجبور است 300 هزار تومن برای 38 متر آپارتمان اجاره بدهد و بقیه اش وام باشد.

من خیلی ها را می شناسم که آبرو و غرورشان اجازه نمی دهد مشکلاتشان را بگویند.

آخر سر می رود...

حوصله مان را می گویم.

وقتی در خصوص مفاسد اقتصادی می گفتی ؛ همه ساکت می شدند.

همه منتظر بودند. همه امید داشتند.

بعد از 8 سال دوباره همان ها را می گویی

دیگر نمی توانم قبول کنم.

ما از شما انتظار داشتیم.

شاید این حرفا گفتنش دیر شده باشد.

ولی آقای رییس جمهور ما وقتمان را برای شما گذاشتیم بدون هیچ چشم داشتی

خیلی آمدند و با آن کمترین کارها در جاهای مختلف جا پر کردند ولی ما همیشه از دور حامی بودیم.

یادم نمی رود وقتی در فلان ارگان بعد از اتفاقات ....... چه بد و بیراه هایی را شنیدم و از موضعم پایین نیامدم که هرچه باشد مردمی است.

هیچ وقت قبول نکردم اطرافیان رئیس پر  است از خرافات و ....

هیچ وقت انحرافت را جدی نگرفتم و گوینده را مسخره کردم.

مسخره ام کردند و باز باقی ماندم

و اکنون

اینجا

من هم یکی از همان 20 میلیون نفری که رای دادم و پشیمان نشدم. که انتخاب بهتری نبود.

آقای رئیس جمهور

از سینما خبر داری؟

از دانشگاه ها چه؟

می دانی در ادارات چه می گذرد؟

تا کنون از زبان یک کارمند در تهران چیزی شنیده ای؟

می دانی قیمت محله های تهران عجیب و غریب شده است؟

می دانی همه ارز می خرند و می فروشنند؟

می دانی همه نهادهای فرهنگی به خاطر نبود بودجه تعطیل هستند و لی باز؟

و ما هنوز امید داریم

به خدا.....