هر چی فکر می کنم بعضی جاها تا یه اندازه ای می شه کار کرد. شاید همه جاها اینجوری باشه.
بالاخره به یه جایی می رسی که هر چی گاز می دی؛ هیچ حرکتی نمی کنی و درجا می زنی.
هم بنزین می سوزونی و هم خودتو خسته می کنی.
من خیلی زود خسته می شم.
خودم بهتر از هر کس می دونم که این زود خسته شدن اصلا خوب نیست ولی .... کم می آرم. شایدم فکر می کنم زود خسته می شم، چون:
وقتی می بینم چطور یه آدمی که نه شعور داره و نه فهم و نه دانش؛ داره کاری رو انجام می ده که صدای همه رو دراورده ناراحت می شم.
وقتی همه به کارهای هم کار دارن ناراحت می شم.
وقتی که نفع مشترک بد رو می بینم ناراحت می شم.
وقتی تشویق بی جهت رو می بینم ناراحت می شم.
وقتی جوان بااستعدادی رو می بینم که به خاطر یه لقمه نون و بله قربانگویی از انگیزه افتاده، ناراحت می شم.
وقتی می بینم که اون کسی که کار نداره با اون که کار داره فرقی نداره ناراحت می شم.
وقتی برای هدایت یه کار مهم یه آدم بی سواد می ذارن، ناراحت می شم.
وقتی لحن بد و بی ادبانه غیر اداری بعضی رو می بینم، ناراحت می شم.
وقتی می خوام برای چندتا کارمند یه کار جدید انجام بدم تا کمی خوشحال بشن؛ بهم می گن: فلانی برا خودش زور می زنه، ناراحت می شم
وقتی تاثیر کم بعضی برنامه ها رو می بینم و تذکر می دم و اتفاقی نمی افته، ناراحت می شم.
وفتی می گم وظایف هر کس مشخص بشه و بهم می خندن؛ ناراحت می شم.
وقتی در کاری تمام توانم رو می ذارم و آخرش بهم با یه نامه توهین می کنن؛ ناراحت می شم.
وقتی توی صورتم بهم می گن: وضع مالیت خوبه شده(به معنی دزدی کردی) ؛ ناراحت می شم
وقتی ناراحت می شم، خسته می شم.
وقتی خسته می شم به بالا نگاه می کنم و دوباره می گم درست می شه ان شاالله
بعدشم می رم خونه...در کنار محمدحسین و مادرش(خونواده ام) خستگیم در می ره و خدارو شکر می کنم.
بازهم می شه کار کرد.
