هیچ جا بهتر از اینجا نیست

نایب الزیاره ام

مکه مکرمه

باور کنید اینجا خیلی باصفاست

خدا روزیتون کنه

سال نوتون مبارک

سال نو سرشار از عشق خدا
سال نو سرتاسر ازآن شما
سال نو دنیا به کام جانتان
لب پر از خنده دلت پر از صفا

آقا محمد حسین لطفی

وقتی که بابا نوکر مولا حسین است

بی شک که نام تو محمد یا حسین است

ترکیب زیباییست ترکیب دوتا اسم

وقتی محمد تا و دیگر تا حسین است

 

باید آزادی باشد

باید آزادی باشد

هم میدانش

هم متنش

هم پرچمش

هم حامی اش

هم مجری اش

هم خودش

عکس: کاملا نامربوط خوشم اومد گذاشتم

اسلام چیه؟ من کیم؟ اینجا کجاست؟ حجاب چیه؟

ای بابا، دوره این حرفا گذشته به گرونی بچسب...

یه هفته است گیر دادم به این بنده خدا

اصلا با مدل نشستن یه بنده خدایی مشکل دارم

نمی دونم چرا؟

فقط می دونم آدم وقتی خدمت یه بزرگی می ره یا می ره برنامه تلویزیونی نباید لم بده

شاید من اشتباه می کنم...

ولی این ها همون مشکلات کوچک فرهنگی هستند که دیده نمی شود

شاید بعضی بذارن پای اینکه مطلب نداریم اینو می ذاریم

عکس: شاید نامربوط

همه با هم شاد باشیم

اینو از قبل می دونستم ولی

این روزا دارم با چشمام می بینم که چقدر ساده و راحت می شه مردم رو شاد کرد...

یک دعا

بیایید برای عاقبت به خیری ملت اسلامی مان با هم دعا کنیم

دعا کنیم در اوج اعتماد و اعتقاد به هم متحد باشیم و هیچ فتنه ای نتواند خللی بر موجودیتمان وارد کند.

وبرای فرج هم دعا کنیم

و برای آزاده بودنمان هم دعا کنیم

خدایا عاقبت به خیری آرزوی ماست...

اتمام حجت یک سرباز با ولایت گریزان(جنگ جنگ است)

برای ما به قول بعضی ها مثلا حزب اللهی ها یه خط قرمزی است که در مقابل هیچکس در آن زمینه کوتاه نمی یایم.
هر کس برای خودش باورها و ارزش هایی دارد که بسته به اهمیت این ارزش ها و باورها سطح گذشت از آنها برای فرد کم و زیاد می شود.
برای امثال من باوری وجود دارد که با هیچ گرانی و گرفتاری وبدبختی و تهدید و ... گذشتن از او وجود ندارد.
چه بسا دوستان عزیزی که به خاطر بعضا بی ادبی یا حتی کم ادبی به این باور از دایره ذهنی ما کلا به تاریخ پیوستند و چه بسیار کسانی که ساعت ها بحث و جدل شنیده اند تا قبول کنند یا بروند عقب و تکشان را بدهند.
اگر انقلابی در سال 57 پیروز شد امامی بود.
اگر جنگی بعد از هشت سال و هشتاد سال حاشیه پیروز شد امامی بود.
اگر موج های سیاسی راه افتاد و تفکرات غربی آمد و تفکرات اسلامی پیروز شد امامی بود.
اگر میری آمد و خیابان ها سوخت و محل رزق مردم غارت شد امامی بود.
و اگر حالا یکی بخواهد آبروی نظام را به خطر اندازد ..... امامی هست.
و این امام همان باور است. خواه سید روح الله خمینی خواه سید علی خامنه ای خواه هر کسی که به حکم شرع بر مسند این انقلاب نشیند.
و ما بارها اعلام کرده ایم که با کسی شوخی نداریم.
حکم فرمان ولی مان در حکم نفس کشیدنمان است. و چه دفاعی می کند آنکس که دشمنش راه نفسش را گرفته باشد.
شاید این حرف برای خردسالی چون من بزرگ باشد ولی اسوه هایم نشان داده اند که تا آخرین خس خس های گلوشان با امامشان بودند.
بگذار زمانش بیاید...
آقای فلان خوب بدان اگر روزی به خاطر همه ندانم کاری ها و بددانم کاری هایت این نظام را از جریان واقعی اش بخواهی خارج کنی این گردن نحیف ولایت گریزان است که زیر پای برهنه همین مستضعفینی که 34 سال پیش گردن کلفت شاه را خورد کرد له خواهد شد.
پس گوش کن.
ما فرمانبرداران بدون چون و چرای ولی مان هستیم.
امر امر ولی است.
بفهم که این وادی وادی سرکشی نیست و هر چه می توانی تواضع کن.
مبادا به خاطر کمترین نگاه و رفتار ما خاطر ولی مان آزرده شود چه رسد که غم بر چهره اش نشیند و از دستان خالی سخن گوید.
شاید روزی من هم شبیه شما شوم.
ولی اگر قرار است این گونه باشد از خدا فقط یک درخواست دارم. اینکه خدایا یک لحظه اجازه زندگی به من مده...
می دانم که بدت نمی آید امثال ما را امتحان کنی پس بگوش باش که ما سخت به گوشیم.
ما هنوز در تفکرات دهه های شصت و قبل از آن به دنبال سنگ ریزه های اروند و گونی های خاکی طلاییه می گردیم. پلاک شهدا را که از شرهانی آورده ایم هنوز در قفسه خانه خود داریم و این سربند یالثارات الحسین است که از اسوه های خود به ارث برده ایم.
جنگ جنگ است چه با دشمن خارجی که حق اسلام را نمی فهمد چه با دشمن داخلی که حق ولایت را نفهمد.
خوب بدان ما شمشیرمان را از روبسته ایم.
بغض هایمان را در زیارت عاشوراها و آل یاسین ها ترکانده ایم و دیگر دلمان برای هیچ دردی جا ندارد. پس بدان که از تیر و زندان و شکنجه نمی ترسیم.
موقعیتمان مشخص است.
هر جا که ولی مان باشد
و حرفمان هم مشخص هرچه که ولی مان گوید.
ما فقط جان داریم و جان می دهیم...
این ها را شما شعار فرض کن ولی ما به حساب اتمام حجت می گذاریم.
بگذار به حساب خود دل خوش باشیم.
کمترین سرباز جان بر کف سید علی
لبیک یا خامنه ای...

راهپیمایی در ایران

راهپیمایی در فرهنگ امروز ایران هم نوعی رفتار اجتماعی است و هم به عنوان نمادی از مقاومت و انقلاب اسلامی شناخته می شود. به بیانی دیگر راهپیمایی در ایران را باید نوعی نماد رفتار دانست که از منظری نماد و از منظری رفتار محسوب می شود.

اگر به دنبال ترجمه لاتین این کلمه باشید به کلماتی نظیر rally و یا  March بر خواهییم خورد که هیچکدام معنای راهپیمایی را نمی رسانند.

در معنای لغوی راهپیمایی به معنی راه رفتن و طی کردن مسیر است ولی در اصطلاح معانی مختلفی دارد که از آن جمله می توان به طی کردن مسیری مشترک توسط تعدادی مشخص و قابل توجه از مردم(افراد جامعه) با هدف مشخص و واحد برای بیان دیدگاه و نظری خاص است که حاکمیت با بیان آن دیدگاه به صورت عمومی مخالفتی ندارد و حتی در بعضی مواقع از آن به شدت حمایت می کند.

قسمت آخر تعریف فوق وجه تمایز راهپیمایی با تظاهرات(Demonstrations) را بیان می کند . از همین جاست که می توان تفاوت راهپیمایی را با تظاهرات دانست. در راهپیمایی حاکمیت با بیان دیدگاه افراد به صورت عمومی موافق نیست و حتی در موارد کاملا مقابل آن طرز فکر قرار دارد.

اکثر تظاهرات ها در مخالفت با دولت ها و حکومت ها شکل می گیرد. وقتی که اقدامات دولت موجبات نارضایتی مردم را به وجود بیاورد مخالفان با تجمع و طی کردن مسیری مشترک با دادن بعضا شعارها و یا بروز رفتارهای خاص اعلام انزجار و مخالفت خود را از تصمیم و اقدام حاکمیت و در بعضی موارد از ماهیت حاکمیت را نشان می دهند.

اما در راهپیمایی حاکمیت نقش تعیین کننده در برپایی این حرکت ها دارد. هرچند عنوان راهپیمایی مردمی باشد و تسهیل در برگزاری و همچنین مدیریت کلان حرکت بی شک مورد حمایت و کمک دولتمردان و صاحبان مناصب است.

چه بسا که برای برگزاری یک راهپیمایی نمادین هزینه های هنگفتی صورت می گیرد که با جمع کردن سرمهره ها و مهره ها مردم را برای بیان هدفی خاص به خیابان ها می کشاند. در کشورهای خارجی بیشتر از این مدل راهپیمایی برای نشان دادن و اعلام وجود احزاب استفاده می شود ولی آنچه در کشور ما برپا می شود نتیجه تظاهراتی است که قبل از انقلاب برای سرنگونی حکومت پهلوی صورت می گرفت.

نتیجه تظاهرات هایی که در زمان پهلوی از طرف مردم و با مدیریت تفکرات امام خمینی ره صورت می گرفت این بود که مردم همیشه در صحنه بعد از انقلاب برای بیان شادی و حضورشان به خیابان ها بیایند.

ادامه دارد...

ما که هنوز فرهنگ نشستن توی یه برنامه رو نداریم چرا نظریه پردازی می کنیم؟

نشستم دارم شبکه چهار می بینم

یه برنامه داره به نام ققنوس

فراستی نشسته و علی معلم به همره وحید جلیلی

یه صندلی راحتی گذاشتن. 

باید بیای ببینی این برادرمون چطور طوی این صندلی دراز کشیده است.

اون یکی داره حرف می زنه این یکی می پره توی حرفاش و این روند همینطور ادامه پیدا می کنه....

اصلا به من چه؟

ولی بحثم اینه که ما خودمون هنوز در رفتارهامان نمی توانیم فرهنگ را رعایت کنیم چطور می خواهیم در خصوص ارزش ها و نمادهای فرهنگ یک کشور  نظریه پردازی کنیم.

بس است.

به خدا خسته شدم

از اقدامات بی فکر و برنامه از این همه ندانم کاری و کارهای موازی...

خودم هم دارم در این جریان و دریای مواج غرق می شم.

قرار نیست اتفاقی بیافتد برای این فرهنگ کهن.

به نظرم بهتره اول بریم قدری رفتار خود را درست کنیم و بعد بیاییم....